مزه چای ایرانی را خیلی دوست دارم... نه ترش است نه گس... نه خیلی شیرین... نه خیلی تلخ... ذائقه است دیگر.. می‌پسندی چیزی را که شاید خیلی‌ها نپسندند...

همین فرق‌هاست که جالب است و هیجان‌انگیز...

سال‌ها پیش در یکی از معروف‌ترین کارخانه‌های بسته‌بندی چای کار می‌کردم... تمام هم و غم مدیران این بود که چای زورچپان داخله وزارت بازرگانی را به مشتری طوری قالب کنند... چایی که در ازای هر کیلو واردات چای خارجه به اجبار تحویل می‌گرفتند اصلا در بازار طرفداری نداشت..

بعضی به فکر افتاده بودند که حالا که مردم چای ایرانی دوست ندارند... مخلوطی از خارجه و داخله به خوردشان بدهیم... بلکه بتوانند این معجون جدید را قورت دهند... درست مثل آب (ومزه!) که روی دوای تلخ می‌خوری....

به قضیه اینطوری هم می‌شد نگاه ‌کرد... همه مثل هم نیستند... هرچند کم.. ولی هستند کسانی که مزه چای ایرانی را دوست دارند... حالا شاید نه برای هر روز و همیشه... ولی خیلی اوقات حتی آن را به چای گس وتلخ و تیره خارجه ترجیح می‌دهند...

شکلات سیاه مشتری خودش را دارد... گرچه تلخ است و نه مورد پسند همه... شکلات سفید هم مخصوصا دم عید پاک...

نمی‌شود و نباید که همه شبیه هم فکر کنند و باشند... اگر بازاریابی علم بود... اگر معرفی کالا به بسته‌بندی و کیفیت محصول محدود نمی‌شد و طیف گستره‌تری از عرضه و مصرف را پوشش می‌داد... آن‌وقت... چای ایرانی هم برای خودش مشتریان پروپا قرصی داشت...