آن شب .... آن شب همان شب بود

آن شب ...
وقتی که رخ نارنجی غروب ...
در گرداب افق غرق شد؛

انگشتان طرب ...
رقص‌کنان ...
بر دایره پوستین مهر ...
پای کوفتند ...

و دستان ...
تا آنجا که جان داشتند ...
در ستایش درد تیر کشیدند...

و چشم‌ها ...
و گوش‌ها ...
تا آنجا که می‌شد یادت را برای شبهای دیگر تا آخر عمر:
شبهای تنهایی ...
شبهای غربت ...
و رخوت ....
و بی‌کسی ....
به صندوقخانه حسرت ‌سپردند....

و باور نمی‌کنی، اما:
شماره‌های نفس من؛
به پیشواز زنبور نجوای تو هی کم شدند؛
و شمع روی من هی پت زد ...
هی پت زد ...
تا مهتاب روی تو تمام شب را به آتش کشید.